Xewnên
Zîvîn
Di helbestên Fatma Savci de hestên ji
xwe çûyî hene. Rêz bi rêz, peyv bi peyv li pey hev diherikin. Heger welatek
bindest be; ziman, çand û hemû tiştên netewî qedexe be, helbestvanê wê welatî jî,
hawara xwe digihîne sembolan, hêmayan. Hestên xwe bi zimanekî veşartî,
teknikeke tejî gazind û wek barana payîzê peyvên bi hestên awis dibarêne ser
rêzikan. Xwe digihine her xiyalan, xwe digihine tercûmaniya ku êşa dilê xwe,
êşa welatê xwe.
Li vî welatî helbest çi zimanî kurdî be
çi zimanî tirkî be, yexlev bi vî şiklî hatiye nivîsandin. Çiqas ew rêzikên
helbestvanên kurd (çi kurdî çi tirkî) dilê min de bi hemû aliyan cihê xwe bigirte
jî; dîsa gazindên min hene. Êş tenê bi peyvên hestbariyê nayên parvekirin.
Mirov li helbestên dinyayê yên bi nav û deng binêre ku peyvsaziya wan çiqas ji
hestbariyê durê lê çiqas jî nêzikî hestbariyê ye.
Helbestvanê esîlkurd Cemal Süreyya tenê
du rêzikên wisa dinivîse.
“Ernevut
mecburin rastiyê bêjin,
Kurd derew…”
Heger em bên li ser pirtûka xanima
Fatma Savci ya bi navê ‘Xewnên Zîvîn’ jî
di deryaya hestbariyê de winda bûye.
“Kengî
çavên te bikevin bîra min, rişokên xemeke har, xwe bera ser sînga min a çepê
dide.
Hestirên Beytikan, xwe bi sêdara
mijangên min ve dar de dikin..Newroz xwe di nav demsalên min de, dişewitênin.”
Fatma Savci, kul û derdên xwe hema bêje
bi hemû rêyên alavan aniye ziman. Carnan deşta Mêrdinê kiriye hevkarê xwe,
carnan Cudî, carnan her ‘Çardil’ ên welat. Şexsiyetên di şoreşê de bûyîn
lehengê gelê xwe jî di rêzikên wê de cih girtiye.
Helbest xwineran re axaftineke. Ev
axaftin bi xwe re, jiyana helbestkar dide der. Jiyana nivîskara pirtûkê, di her
helbestekê de xwe aşkere dike. Belkî ew hestbariya min dişîbandî barana payizê
jî ji heyata nivîskar tê.
“Ku
bihar, di nivî deşta Mêrdinê de hat dadan û bejna genim qamekê bilind bû…
Ku guliyên geliyên Colemêrgê hişîn
kirin, di neqşên keçikan de…
Ku di hinarikên rûyê Diyarbekir de,
kûlilkên Nîsanê sor kirin…”
Carnan nivîskar diweste û bêhal dikeve
ji hestên xwe. Ev bêhal ketin kaniya helbestêye. Ji xwe nivîskar peyvên xweş wê
demê de diafirîne.
“Bêjim
çi êdî? Bi xêr biçe rihê min?”
Heger netewek bi serhildanan ve ji halê
xwe ketî be, helbestkar tê çawa vê rewşê bêne zimên. Elbet ew jî tê ji halê xwe
ketî be. Lê dîsa ‘pişta sobê’ yên rûyê xwe bi berfa çiyan ve reş kirin, di dilê
xwe de hêvî hewandîbûn.
“Herçiqas, em koleyê her çaxan û dara
şikestî ya dehlên her demê jî bûn, Leyla Qasim hevirtirşê serhildanên veşartî
bû, di paşilên me yên nixûmandî de… Wêneyê serkoşeya civata jinên gihiştî
bû…lorîka devî her dayikê bû, li ber dergûşan… efsaneya ku bi dizika dihat
gotin li pişta sobê…sirê devê tenûrê bû”
Helbest, dilê me yê bi şewat êmin dike.
Ji dilên ku bixwazin peyv sazbikin û derdê xwe birêjinan re û hêjî rêyeke
nedîtînan re… “Xebinetê… Gava tu cemidî..gul li dilê min çilmisîn…”
Tahir Taninha
Kulûba
Xwendinê Ya Diyarbekir
Navdanka
Pirtûkê:
Fatma
Savci
Xewnên
Zîvîn
Weşanxane:
Avesta
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder